De eerste werkwerk in Uganda zit erop. In veel opzichten moest ik terugdenken aan eerdere stages die ik in Nederlandse ziekenhuizen heb gelopen. Ook daar was de eerste week een tijd van aftasten en uitvinden. Wie zijn mijn directe aanspreekpunten en collegas? Waar kan ik eten? Wat gebeurt er allemaal om mij heen? Welke mensen zijn belangrijk om mee in contact te blijven en wie is slechts voorbijganger? Wat wordt er van mij verwacht?
Zomaar wat vragen die ik hier, maar ook bij Nederlandse stages, in een eerste week door mij heen voel gaan. Spannend? Een klein beetje, maar veel meer een interessante uitdaging.
Zijn er andere dingen die ik nu wel echt spannend vind? Telkens Engels spreken, of de cultuur begrijpen zijn wel uitdagingen, maar ach, ik heb een ander kleurtje en dan stelt men automatisch de verwachtingen toch al wat bij… Ziektes zoals malaria, corona of ebola dan? Ja, die moet ik wel serieus nemen. Maar dat ik er een knoop van in mijn buik krijg, kan ik toch niet zeggen. Of…, nou misschien indirect vandaag toch wel even. Tijdens een bijeenkomst met zo’n 200 kinderen en wat volwassenen was ik gevraagd om nog eens te herhalen hoe we handen moeten wassen. Oef, dat vond ik vooraf toch even spannend voor zo een grote groep… Gelukkig ging het allemaal goed. Samen met een liedje over de manier van handenwassen dat we de kinderen aangeleerd hebben, hopen we dat ze het ook weer goed onthouden.
De maaltijd die we daarna gezamelijk hadden was echter nog niet zo een groot succes. Het eten was heerlijk, begrijp me niet verkeerd. Maar er viel net een tropisch regenbuitje uit de lucht en de watertanks voor het handenwassen stonden buiten in de stortregen. Tja, dat is ook wel heel erg ontmoedigend om dan nog je handen te gaan wassen… Volgende keer beter!