Goede dag!

Hoewel het elke dag weer een verrassing is wat ik aan het einde van de dag gedaan heb, is mijn ochtendritueel een van de weinige dingen die wel redelijk gestructureerd verlopen. Tegen 8 uur wordt ik wakker, is het niet door de zon, dan gaat om 7.55 de wekker wel. Deze tijd is dan ook de enige tijd die ik op de minuut precies kan zeggen. De meeste tijden worden hier afgerond op het halve uur en moeten soms met een marge van een goed uur worden genomen.
Na het aanzetten van de waterkoker en een bezoek aan de badkamer is het tijd om brood te roosteren. Blueband met suiker is de laatste tijd mijn favoriete beleg, al heb ik nog wat nederlandse chocoladepasta en Ugandese jam. Zo tegen 9 uur is het tijd om naar de kliniek te gaan. Gouw even tandenpoetsen, waterflesje meenemen, witte jas pakken en zorgen dat ik mijn linnen tasje met gereedschap bij heb. Ik weet het namelijk nooit of er ineens een kapot apparaat in mijn handen gedrukt wordt…
Wanneer ik naar de kliniek loop verteld de westerling in mij dat ik alweer te laat ben, het is immers al een paar minuten over 9… Onderweg naar de kliniek kom ik wat mensen tegen, die allemaal vriendelijk ‘Goede morgen!’ zeggen. Bij de kliniek aangekomen moet ik mijn westerse ik even opzij zetten en ga ik op in de Ugandese tijdsplanning. Regelmatig blijkt namelijk dat ik, op een enkele vroege patiënt na, de eerste ben. Zo kan ik mooi het een en ander klaarzetten. Bij de wachtende patiënten probeer ik alvast wat metingen te doen, zodat de dokter deze alvast heeft. Ondertussen komen er meer mensen binnen. Als ‘mijn westerling’ voldoende uit staan, groet ik iedereen vriendelijk die binnen komt. Maar soms vergeet ik iederéén te groeten. Zo ook vandaag. Een van de verpleegkundigen was binnengekomen, maar ik let niet op. Oeps, juist van haar leer ik veel dingen over de Ugandese taal en cultuur. En ze spreekt mij er ook op aan als ik iets ‘geks’ doe. Heerlijk om zo een klankbord te hebben,  maar soms is het gewoon lastig om alles te onthouden én te doen. Dus ja, even later kijken 2 paar vrolijke ogen mij quasi boos aan. ‘Waarom zeg jij geen goede morgen Paul?’ Tja, zeggen dat ik het wel van plan was, is natuurlijk geen goed excuus. Gelijk goedmaken en alsnog goede morgen wensen groeten is misschien wat westers-direct, maar mijn ervaring is dat dit prima kan. Zo gedacht, zo gedaan. ‘Oeps, vergeet ik het nu alweer? Bij dezen een hele goede morgen! Hoe gaat het met je?’ Deze laatste vraag is hier eigenlijk net zo belangrijk als het groeten zelf, dat ben ik dan weer net niet vergeten… Hopelijk groet ik morgen weer netjes iedereen!